รักสุดรั้ง

แรกรักเราเหนี่ยวรั้งยึดหทัย                   พิศวาสหวามไหวสุดแรงยั้ง

ครั้นร้าวแรกแยกรักสูญสิ้นหวัง             เหตุพลาดพลั้งนำพรากจากอุทร

กาลนำเหนี่ยวเกี่ยวรักในครั้งเก่า           รื้อรักเราหวนชื่นคืนสมร

กามเทพเกี่ยวใจให้อาทร                      ไม่จากจรด้วยใจภักดิ์รักสุดรั้ง

"ใครน่ะ"

น้ำเสียงแหบพร่าจนแม้เจ้าของเสียงเองแทบจะไม่ได้ยิน หากนลินญาก็ยังสามารถกลั่นเสียงเอ่ยปากถามออกไปจนได้ แต่แค่สองพยางค์นี้ก็ได้มาด้วยความยากลำบากเหลือเกินเพราะลำคอแห้งผาก แล้วลิ้นยังให้ความรู้สึกเหมือนมันขยายใหญ่จนคับปากไปแล้ว

ภายในห้องมืด ๆ ที่มีแค่แสงส่องลอดประตูห้องนอนที่เปิดค้างไว้บวกกับความพร่าเลือนมึนงงจนทำให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นไม่ชัดเจน เธอพยายามเพ่งมองใบหน้าของคนที่อุ้มเธอมาวางไว้บนฟูกอย่างไร้การทะนุถนอม ใบหน้าเขาก้มต่ำลงมาใกล้แต่เธอก็ยังไม่สามารถแยกแยะออกได้ว่าใบหน้านี้เป็นของใครกันแน่แม้จะรู้สึกคุ้นเคยในความทรงจำก็ตาม

"ซันเหรอ"

หญิงสาวที่นอนกระสับกระส่ายบนที่นอนกว้างด้วยสติสัมปชัญญะไม่เต็มร้อยไม่มีทางรู้เลยว่าคนร่างสูงที่อุ้มเธอมานั้นกำลังมองดูคนไร้ทางสู้เช่นเธอด้วยความสะใจระคนพึงพอใจมากแค่ไหน ชายหนุ่มในความเลือนรางคนนั้นทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาค่อย ๆ โน้มลงมาใกล้ใบหูเล็กพร้อมถ้อยคำกระซิบเสียงเบาแต่ชัดเจนในความรู้สึกจนทำให้ใจคนฟังร้อนรนแต่ไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน

"รันเองครับ บัวอยู่กับรันในคืนนี้นะ"

"มะ...ไม่ สะ...ซัน ซันอยู่ไหน ชะ...ช่วยบัวด้วย" ใบหน้ากระสับกระส่ายไปมา แม้เธออยากจะยกแขนเรียวเล็กขึ้นปัดป้องก็ยังขืนทำไม่ได้

"หึๆ...อยู่ตรงนี้ไง รันจะอยู่ตรงนี้กับบัว...ทั้งคืน"

สำนึกอันพร่าเลือนหากนลินญายังรับรู้ว่าเดรสตัวสวยค่อย ๆ ถูกเลื่อนลงไปจากไหล่ไปตามเรียวแขนคละเคล้ากับเสียงหัวเราะบางเบาหากบาดหูสิ้นดี พร้อม ๆ กับสติสัมปชัญญะของเธอที่สิ้นสุดลง